URIM për 2011-tën
Miq e pjesëtarë të Lidhjes “Gazetarët Shqiptarë të Diasporës”
Ju urojmë nga zemra GËZUAR Vitin e Ri 2011, shëndet e lumturi në Familje!
Lulëzoftë e u begatoftë edhe këtë vit krijimtaria juaj falas!
Sa më shumë:
· poezi prozaike e prozë poetike;
· tregime e romane me nivel të lartë... publicistik;
· peizazhe të trazuara me bullafiqe lakuriq;
· fjalë të reja për dashuritë e vjetra,
· përralla lazdruese për të rriturit;
· bejte vetullngrysura si këngë vaji;
· shënime ekzotike udhëtimi pa gratë;
· debate miqësore me kacafytje politike;
· intervista shabllon me personazhe të ndryshme;
· lajthitje drejtshkrimore për inat të gjuhës standarde;
· fjalor djegës me pika pika pika;
· rrëfime gjithë pendesë për mëkatet rinore që ju trazojnë pleqërinë;
· ofshe e rënkime të thekshme para gotës avulluese dhe siluetës F përvëluese;
· epitete e metafora të lëngëzuara për frutat e ndaluara;
... ku të ndrijnë emrat tuaj si autorë e si... protagonistë!
Qofshi edhe këtë vit të qarkuar nga botues të kënaqur e lexues buzëvarur!
Ah, ju shkoftë viti me trasta në krah, duke dhuruar veprat!
8.7.10
Libra të rinj – të vjetër në bibliotekën time
Pasi lashë freskinë e mëngjeseve të Frankfurtit dhe vapën e thekshme qytetit të lashtë të Bolonjës, u rreka sërish në Tiranë. Për ca ditë, derisa të mbledh të gjitha leckat e të iki. Në sallon, në dhomën e gjumit e gjithkund nëpër shtëpi janë pirgje me sende të ndryshme, gati për translog. Edhe grumbuj me libra. Po këto ku t'i çoj, them sa herë u kaloj sipër! Peshojnë të mallkuarat, peshojnë nga mendimet që kanë derdhur brenda të mjerët autorë, peshojnë dhe nga kilet. Fletë-fletë bëhet libri e libër-libër bëhen ca kile më shumë në bagazhet e mia.
Paradite, kur po kaloja me biçikletë në trotuarin anës lulishtes së Akademisë, u ndala prapë para bankës me libra të vjetër, ku para ca javësh bleva një vandak me "vjetërsirat" Jakov Xoxës e të Tolstoit, se i donte miku im Ardi në Milano. U ndala ashtu, për zakon, siç ndalen fëmijët para dyqanit të lodrave. Fus duart nëpër kasetat dhe ja ku më del "Patat e egra" të Fatos Arapit.
Ehuuu, dyzet vjeç libër. Bën vetëm 100 lekë (të reja), si të mos e marr? Hë-hë, ja dhe "Era e udhëve" e të mallkuarit Koço Kosta. Ky libër është më i ri, vetëm 30-vjeçar. Viteve tetëdhjetë shkonim bashkë me Koçon në hekurudhë me honorarët e Miço Verlit, (ndjesë pastë), asokohe kryeredaktor i "Zërit të rinisë". Pastaj Koço e katranosi me atë thesarin e Malit të Robit. dhe i solli përqark krerët atje lart. Zaten kokëkrisur ka qenë. Njëqind lekë një Koço Kostë, sa një kafe... epo hallall. Po Ali Podrimjen nuk ia vlen ta fusësh në shtëpi për 100 lekë? Të paktën për atë titull që ka: "Kush do ta vrasë ujkun", që patjetër diçka të vlefshme do të ta mësojë, të paktën në përballje me ujqërit... Ja u bënë tre libra të rinj-të vjetër për bibliotekën time.
Po librat qenkan si qershitë, që thonë se njëra tërheq tjetrën. Ne që s'hamë pasta e akullore, i llogarisim ndryshe harxhet për letërsinë: 300 lekë = 3 dopio raki te dibrani. Pa meze. Po le ta zgjidhim qesen një herë për letërsinë, ta pinë një raki edhe shkrimtarët e mjerë, se iu tha fyti.
Si i kontrollova të gjitha kutitë me libra 100-lekësh, bëra të iki, por ajo puna e qershive më yshti t'i fus duart edhe në kutitë e tjera, ku çmimi ishte më i lartë 2 a 3 fish. Dhe ja ku, në mes titujve apo autorëve të njohur prej 30 e kusur vitesh, më del Roland Gjoza - "Romeo, Zhuljeta dhe errësira". Paska shkruar dhe Rolandi, thashë vetë me vete, sikur të kisha aty pranë Grigorin a Pilon e të shkëmbenim batuta me atë sensin e humorit që përdorim shpesh në klub. Shfletova ballinën dhe m'u shfaq autori - një djalë i ri kaçurrel me bluzë me fyt. Pastaj shkova në faqen e fundit: pashë se edhe ca muaj libri mbush 20-vjetorin e lindjes, apo të botimit. Bukinisti, që gjithë kohës ishte treguar i kujdesshëm të më ofrojë, sipas tij, tituj interesantë, kur pa se "Romeon" e Rolandit e mora vrik, e pa të udhës të mos ndërhyjë, kushedi si tha vetë me vete - "lere se e hëngri". Në fund e "hëngra" edhe me Kazanzaqin ("Ja vdekje, ja liri" – botim i vitit 73) dhe e mbylla me kaq.
Bukinisti i moshuar më bëri hesapin. Nuk harroi të më kujtojë se me kaq para sa pagova kisha bërë një pazar të mirë. Po unë, që s'më rrihet pa dhënë përgjigje për çdo gjë, i thashë se sapo kisha zbritur nga avioni dhe në Bolonjë lashë një treg të madh me libra të vjetër, ku "Komedia Hyjnore" kushtonte vetëm 2 euro.
- Ajo e... Dante Aligherit?" pyeti si në mëdyshje ai...
Erdha në shtëpi me 5 libra të rinj-të hershëm për bibliotekën time. Pas dy ditësh, e di, do të hahem me veten se ku do t'i çoj këto libra, që do më shtojnë disa kile në bagazhet e mia gati për rrugë.
d. baxhaku
Pasi lashë freskinë e mëngjeseve të Frankfurtit dhe vapën e thekshme qytetit të lashtë të Bolonjës, u rreka sërish në Tiranë. Për ca ditë, derisa të mbledh të gjitha leckat e të iki. Në sallon, në dhomën e gjumit e gjithkund nëpër shtëpi janë pirgje me sende të ndryshme, gati për translog. Edhe grumbuj me libra. Po këto ku t'i çoj, them sa herë u kaloj sipër! Peshojnë të mallkuarat, peshojnë nga mendimet që kanë derdhur brenda të mjerët autorë, peshojnë dhe nga kilet. Fletë-fletë bëhet libri e libër-libër bëhen ca kile më shumë në bagazhet e mia.
Paradite, kur po kaloja me biçikletë në trotuarin anës lulishtes së Akademisë, u ndala prapë para bankës me libra të vjetër, ku para ca javësh bleva një vandak me "vjetërsirat" Jakov Xoxës e të Tolstoit, se i donte miku im Ardi në Milano. U ndala ashtu, për zakon, siç ndalen fëmijët para dyqanit të lodrave. Fus duart nëpër kasetat dhe ja ku më del "Patat e egra" të Fatos Arapit.
Ehuuu, dyzet vjeç libër. Bën vetëm 100 lekë (të reja), si të mos e marr? Hë-hë, ja dhe "Era e udhëve" e të mallkuarit Koço Kosta. Ky libër është më i ri, vetëm 30-vjeçar. Viteve tetëdhjetë shkonim bashkë me Koçon në hekurudhë me honorarët e Miço Verlit, (ndjesë pastë), asokohe kryeredaktor i "Zërit të rinisë". Pastaj Koço e katranosi me atë thesarin e Malit të Robit. dhe i solli përqark krerët atje lart. Zaten kokëkrisur ka qenë. Njëqind lekë një Koço Kostë, sa një kafe... epo hallall. Po Ali Podrimjen nuk ia vlen ta fusësh në shtëpi për 100 lekë? Të paktën për atë titull që ka: "Kush do ta vrasë ujkun", që patjetër diçka të vlefshme do të ta mësojë, të paktën në përballje me ujqërit... Ja u bënë tre libra të rinj-të vjetër për bibliotekën time.
Po librat qenkan si qershitë, që thonë se njëra tërheq tjetrën. Ne që s'hamë pasta e akullore, i llogarisim ndryshe harxhet për letërsinë: 300 lekë = 3 dopio raki te dibrani. Pa meze. Po le ta zgjidhim qesen një herë për letërsinë, ta pinë një raki edhe shkrimtarët e mjerë, se iu tha fyti.
Si i kontrollova të gjitha kutitë me libra 100-lekësh, bëra të iki, por ajo puna e qershive më yshti t'i fus duart edhe në kutitë e tjera, ku çmimi ishte më i lartë 2 a 3 fish. Dhe ja ku, në mes titujve apo autorëve të njohur prej 30 e kusur vitesh, më del Roland Gjoza - "Romeo, Zhuljeta dhe errësira". Paska shkruar dhe Rolandi, thashë vetë me vete, sikur të kisha aty pranë Grigorin a Pilon e të shkëmbenim batuta me atë sensin e humorit që përdorim shpesh në klub. Shfletova ballinën dhe m'u shfaq autori - një djalë i ri kaçurrel me bluzë me fyt. Pastaj shkova në faqen e fundit: pashë se edhe ca muaj libri mbush 20-vjetorin e lindjes, apo të botimit. Bukinisti, që gjithë kohës ishte treguar i kujdesshëm të më ofrojë, sipas tij, tituj interesantë, kur pa se "Romeon" e Rolandit e mora vrik, e pa të udhës të mos ndërhyjë, kushedi si tha vetë me vete - "lere se e hëngri". Në fund e "hëngra" edhe me Kazanzaqin ("Ja vdekje, ja liri" – botim i vitit 73) dhe e mbylla me kaq.
Bukinisti i moshuar më bëri hesapin. Nuk harroi të më kujtojë se me kaq para sa pagova kisha bërë një pazar të mirë. Po unë, që s'më rrihet pa dhënë përgjigje për çdo gjë, i thashë se sapo kisha zbritur nga avioni dhe në Bolonjë lashë një treg të madh me libra të vjetër, ku "Komedia Hyjnore" kushtonte vetëm 2 euro.
- Ajo e... Dante Aligherit?" pyeti si në mëdyshje ai...
Erdha në shtëpi me 5 libra të rinj-të hershëm për bibliotekën time. Pas dy ditësh, e di, do të hahem me veten se ku do t'i çoj këto libra, që do më shtojnë disa kile në bagazhet e mia gati për rrugë.
d. baxhaku
16.5.10
Shqipëria me "dy popuj"...
E nderuara, Julia,
Në poezinë tënde, mjafton vetëm metafora e tërmetit, që e trand dheun por më në fund ndalet, si dhe vargu:
Në vendin tim dridhet jeta e popullit me vite
për të merituar nderim ajo.
Sa tronditëse:
Në vendin tim dridhet jeta e popullit me vite
Nuk do të ndërmarr një koment për poezinë tënde, por nga ajo marr shkas për të shfryrë atë që më/na vlon brenda: mërinë dhe urrejtjen e thellë për këtë shpurë bashibozukësh, që popullit shqiptar i kanë rënë në hise për politikanë. Dështimet dhe humbjet e tyre në pazare të ndyra gjithfarësh kërkojnë, secila palë, t'ua servirë popullit si humbjet dhe dështimet e tij. Secila palë ka popullin e vet, se e kanë ndarë më dysh, të mjerin. Janë bërë artificialisht DY popuj shqiptarë - njëri i kuq e tjetri blu. Njëri popull punon, tjetri del në sheshet e protestave. Një herë populli i kuq, një herë populli blu. Secili ka sheshin e tij të protestës. Secili militant ka vendin e tij në rreshtat e protestës, mbase edhe numrin (si të burgosurit) dhe e di symbyllur se ku do të rreshtohet në rast alarmi. Sa jep alarmin partia e tij momë, ai ngrihet dhe, në brekë a në pizhama, rreshtohet aty ku e thërret atë-dheu, dmth parti-dheu. Dhe ulurin e sokëllin. Për të drejtat e humbura, për lirinë e shkelur, për votat e vjedhura... Pa e ditur se ç'është vota, pa e ditur se ç'është liria, pa e ditur se ç'është demokracia. Kush ia mësoi këto vlera në këto 20 vite?! I mësuan vetëm të hidhet e të përfytet për vlerat, por jo se ç'janë në të vërtetë vlerat. Ah, po, me politikën e tyre të djallëzuar, i mësuan se po nuk luftove për NE, që ne të marrim pushtetin, ti dhe jot shoqe nuk do të punoni, nuk keni bukë. Se, po të fitojmë NE, gruaja jote do të punojë në vendin e gruas së atij tjetrit, që është me bindje të tjera, pra do ta heqim nga puna gruan e kundërshtarit tonë dhe në vend të saj do punojë gruaja jote. Dhe i thanë: mbaje mend, ajo do të punojë atje për aq kohë sa ne do të jemi në pushtet, sepse po fituan ATA, do ta heqin nga puna gruan tënde dhe vendin do ia marrë prapë gruaja e atij tjetrit, që është kundër nesh. Kurse ti, i thanë, nuk duhet të punosh, na duhesh për greva e manifestime, që të ruash pushtetin tonë, që të ruash vendin e punës të gruas tënde. Dhe i dhanë një numër e i mësuan vendin e rreshtimit në armatën e manifestueve, blu apo e kuq qoftë.
Ja, këto vlera u mësuan popujve të tyre. Nuk u mësuan të sokëllijnë e të kërkojnë ujë, bukë e dritë, as për çmimet tejet të larta, as kundër korrupsionit. .. Jo, u thanë, ju duhet të luftoni për vlerat, jo për gjëra të rëndomta si uji, drita e buka.
Sa për mrekullitë, këtu, Julia, nuk i bën Zoti, por dy emra. Po deri më sot mrekullia ende nuk ka ndodhur, mrekullia që të shporren nga jeta e këtij populli, kjo duhet të ndodhë.
I nxitur nga retorika e Muratit do të kujtoja një film të hershëm mbi jetën e një revolucionari të botës latine, mbase argjentinas, i cili kur luftonte emri i tij ishte gjithnjë i rrethuar me të kuq, por kur u bë president i vendit të tij, nisi ai t'i rrethojë me të kuq emrat e kundrshtarëve të vet. Zampata i famshëm, shemdbulli i të cilit vlen ende për ne.
dilaver baxhaku
Në poezinë tënde, mjafton vetëm metafora e tërmetit, që e trand dheun por më në fund ndalet, si dhe vargu:
Në vendin tim dridhet jeta e popullit me vite
për të merituar nderim ajo.
Sa tronditëse:
Në vendin tim dridhet jeta e popullit me vite
Nuk do të ndërmarr një koment për poezinë tënde, por nga ajo marr shkas për të shfryrë atë që më/na vlon brenda: mërinë dhe urrejtjen e thellë për këtë shpurë bashibozukësh, që popullit shqiptar i kanë rënë në hise për politikanë. Dështimet dhe humbjet e tyre në pazare të ndyra gjithfarësh kërkojnë, secila palë, t'ua servirë popullit si humbjet dhe dështimet e tij. Secila palë ka popullin e vet, se e kanë ndarë më dysh, të mjerin. Janë bërë artificialisht DY popuj shqiptarë - njëri i kuq e tjetri blu. Njëri popull punon, tjetri del në sheshet e protestave. Një herë populli i kuq, një herë populli blu. Secili ka sheshin e tij të protestës. Secili militant ka vendin e tij në rreshtat e protestës, mbase edhe numrin (si të burgosurit) dhe e di symbyllur se ku do të rreshtohet në rast alarmi. Sa jep alarmin partia e tij momë, ai ngrihet dhe, në brekë a në pizhama, rreshtohet aty ku e thërret atë-dheu, dmth parti-dheu. Dhe ulurin e sokëllin. Për të drejtat e humbura, për lirinë e shkelur, për votat e vjedhura... Pa e ditur se ç'është vota, pa e ditur se ç'është liria, pa e ditur se ç'është demokracia. Kush ia mësoi këto vlera në këto 20 vite?! I mësuan vetëm të hidhet e të përfytet për vlerat, por jo se ç'janë në të vërtetë vlerat. Ah, po, me politikën e tyre të djallëzuar, i mësuan se po nuk luftove për NE, që ne të marrim pushtetin, ti dhe jot shoqe nuk do të punoni, nuk keni bukë. Se, po të fitojmë NE, gruaja jote do të punojë në vendin e gruas së atij tjetrit, që është me bindje të tjera, pra do ta heqim nga puna gruan e kundërshtarit tonë dhe në vend të saj do punojë gruaja jote. Dhe i thanë: mbaje mend, ajo do të punojë atje për aq kohë sa ne do të jemi në pushtet, sepse po fituan ATA, do ta heqin nga puna gruan tënde dhe vendin do ia marrë prapë gruaja e atij tjetrit, që është kundër nesh. Kurse ti, i thanë, nuk duhet të punosh, na duhesh për greva e manifestime, që të ruash pushtetin tonë, që të ruash vendin e punës të gruas tënde. Dhe i dhanë një numër e i mësuan vendin e rreshtimit në armatën e manifestueve, blu apo e kuq qoftë.
Ja, këto vlera u mësuan popujve të tyre. Nuk u mësuan të sokëllijnë e të kërkojnë ujë, bukë e dritë, as për çmimet tejet të larta, as kundër korrupsionit. .. Jo, u thanë, ju duhet të luftoni për vlerat, jo për gjëra të rëndomta si uji, drita e buka.
Sa për mrekullitë, këtu, Julia, nuk i bën Zoti, por dy emra. Po deri më sot mrekullia ende nuk ka ndodhur, mrekullia që të shporren nga jeta e këtij populli, kjo duhet të ndodhë.
I nxitur nga retorika e Muratit do të kujtoja një film të hershëm mbi jetën e një revolucionari të botës latine, mbase argjentinas, i cili kur luftonte emri i tij ishte gjithnjë i rrethuar me të kuq, por kur u bë president i vendit të tij, nisi ai t'i rrethojë me të kuq emrat e kundrshtarëve të vet. Zampata i famshëm, shemdbulli i të cilit vlen ende për ne.
dilaver baxhaku
26.2.10
Te restoranti i dibranit
skicë
Edhe sot, si përhera, shkova vonë për të drekuar, aty nga 3 e gjysma e pasdites. E shoqja e dibranit më pruri gotën e rrezellimtë të rakisë dhe më pyeti:
- Të përditshmen?
- Po... si të duash. Edhe sallatën, ë?
- Po, po.
Iku dhe pas pak dëgjova zërin e saj të bukur si cicërimë zogu. Recitonte vargje dashurie. Pas shpinës sime, në një tavolinë rrinte i shoqi me një mik.
- Ku i gjete këto vjersha dashurie? - e pyeti miku i të shoqit, që dukej sheshit se ishte mik i të dyve.
- Ohuuu,- ia bëri ajo, duke tundur dorën e duke lënë kështu të kuptohej se mund t'i kishte bërë edhe vetë. Unë ktheva kokën.
- Ia ke thurur Danit?
- Mua ende s'më ka thënë "të dua",- gjeti rastin të ankohej i shoqi.
- Eeeej, hala pret të të them "të dua"?! Po dy fëmijët me cilin i bana?
- Me mua, po... tjetër fëmijët, tjetër dashuria.
- Sa përpara ke ec, o burrë!
- Të kujt janë? - nguli këmbë miku në tavolinë.
- Të "profesorit".
- Aaa! Ia ka bërë së shoqes? Do të ketë grua të bukur.
- Jo, ia ka marrë mendjen ajo e katit të tretë. I bën dhe ia jep asaj.
- Si ia jep?, - deshi të dinte më shumë miku.
- Ia hedh në ballkon, nga lart, sepse ai rri në katin e katërt. Pastaj ajo na i jep neve.
- I ka të bukura, pse nuk i fut në një libër?
- Dy i ka bërë. Tashti do bëjë të tretin.
Nusja e dibranit nisi prapë të cicërojë poezi. Miku trokëllinte me gishtërinj mbi tavolinë, ndërsa unë gjerboja ende sallatën me domate, djathë e ullinj. U ngrita, shkova deri te banaku.
- Ke vënë gjë për mua në skarë?
- Nuk ta solla pjatën? - u turpërua ajo.
- Jo, po s'ka gjë. Sot ishte ditë poezie. U ngopëm me vjershat e "profesorit".
- Më fal!
- S'ka gjë, vërtetë.
Ajo mori pjatën që priste brenda në kuzhinë.
- Është ftohur pak, ka një orë aty,- nisi të shfajësohet, apo më shumë të fajësojë veten.
- Do ma japësh librin e "profesorit" kur ta botojë?
- Ja kjo do ia botojë, se ai nuk pyet, i bën dhe i lë nëpër ballkone,- tha dibrani.
- I shkreti!,- tha e shoqja,- s'ka faj, me atë që ka nën ballkon, edhe unë po të isha...
Qeshëm pak. Nusja e dibranit më siguroi me sy se do ma jepte domosdo librin me vjersha të ''profesorit'' të shkretë, që digjej për komshijen nën ballkon.
dilaver baxhaku
skicë
Edhe sot, si përhera, shkova vonë për të drekuar, aty nga 3 e gjysma e pasdites. E shoqja e dibranit më pruri gotën e rrezellimtë të rakisë dhe më pyeti:
- Të përditshmen?
- Po... si të duash. Edhe sallatën, ë?
- Po, po.
Iku dhe pas pak dëgjova zërin e saj të bukur si cicërimë zogu. Recitonte vargje dashurie. Pas shpinës sime, në një tavolinë rrinte i shoqi me një mik.
- Ku i gjete këto vjersha dashurie? - e pyeti miku i të shoqit, që dukej sheshit se ishte mik i të dyve.
- Ohuuu,- ia bëri ajo, duke tundur dorën e duke lënë kështu të kuptohej se mund t'i kishte bërë edhe vetë. Unë ktheva kokën.
- Ia ke thurur Danit?
- Mua ende s'më ka thënë "të dua",- gjeti rastin të ankohej i shoqi.
- Eeeej, hala pret të të them "të dua"?! Po dy fëmijët me cilin i bana?
- Me mua, po... tjetër fëmijët, tjetër dashuria.
- Sa përpara ke ec, o burrë!
- Të kujt janë? - nguli këmbë miku në tavolinë.
- Të "profesorit".
- Aaa! Ia ka bërë së shoqes? Do të ketë grua të bukur.
- Jo, ia ka marrë mendjen ajo e katit të tretë. I bën dhe ia jep asaj.
- Si ia jep?, - deshi të dinte më shumë miku.
- Ia hedh në ballkon, nga lart, sepse ai rri në katin e katërt. Pastaj ajo na i jep neve.
- I ka të bukura, pse nuk i fut në një libër?
- Dy i ka bërë. Tashti do bëjë të tretin.
Nusja e dibranit nisi prapë të cicërojë poezi. Miku trokëllinte me gishtërinj mbi tavolinë, ndërsa unë gjerboja ende sallatën me domate, djathë e ullinj. U ngrita, shkova deri te banaku.
- Ke vënë gjë për mua në skarë?
- Nuk ta solla pjatën? - u turpërua ajo.
- Jo, po s'ka gjë. Sot ishte ditë poezie. U ngopëm me vjershat e "profesorit".
- Më fal!
- S'ka gjë, vërtetë.
Ajo mori pjatën që priste brenda në kuzhinë.
- Është ftohur pak, ka një orë aty,- nisi të shfajësohet, apo më shumë të fajësojë veten.
- Do ma japësh librin e "profesorit" kur ta botojë?
- Ja kjo do ia botojë, se ai nuk pyet, i bën dhe i lë nëpër ballkone,- tha dibrani.
- I shkreti!,- tha e shoqja,- s'ka faj, me atë që ka nën ballkon, edhe unë po të isha...
Qeshëm pak. Nusja e dibranit më siguroi me sy se do ma jepte domosdo librin me vjersha të ''profesorit'' të shkretë, që digjej për komshijen nën ballkon.
dilaver baxhaku
29.11.09
Shqipëria me dy data çlirimi (?!)
Edhe shqiptarët e nderojnë Luftën për çlirim nga fashizmi e nazizmi, dhe rrjedhimisht sakrificën sublime dhe gjakun e dhënë për çlirimin e vendit. Ajo që diskutohet e që i ndan ende shqiptarët në këto 20 vjet është data e Çlirimit: 28 apo 29 nëntori i 44-ës? Siç dihet, në vitin 1944 Çlirimi u festua më 28 nëntor. Data 29 nëntor nisi të festohet si Dita e Çlirimit vetëm në vitin 1946, edhe pse vendimi për ndryshimin ishte marrë nga Kryesia e Këshillit ANÇ qysh më 9 nëntor 1945. Në Shkodër, edhe në vitin 1945, Dita e Çlirimit u festua më 28 Nëntor. Shumë studiues a politikanë, kryesisht të djathtë, e lidhin këtë ndryshim të datës së Çlirimit me planin e Titos e të Hoxhës për bashkimin e Shqipërisë me Federatën Jugosllave, si republikë e ardhshme e shtatë e saj, dhe me paramendimin e qeverisë së asokohshme për ta festuar, në të ardhmen, ditën e çlirimit në një ditë me festën e Federatës së Jugosllavinë, pra më 29 nëntor. Kjo datë lidhet me nëntorin e vitit 1943, kur në Jajcë të Bosnjës u mbajt mbledhja e Dytë Këshillit Antifashist Nacionalçlirimtar të Jugosllavisë (AVNOJ), ku u hodhën themelet e shtetit të ri federal të tipit komunist.
Edhe po ta përjashtosh këtë qëllim, pra unifikimin e datës sonë të çlirimit me atë të federatës jugosllave, prapë nuk arrin të kuptosh se për ç'arsye e bëri këtë spostim të datës së çlirimit qeveria e kohës së atëhershme.
Sidoqoftë, deri në vitin 1990, për arsyet që dihen, nuk u mor njeri me këtë punë, edhe pse nënë zë shumëkush thoshte se dita e vërtetë e Çlirimit nuk qenkësh 29-ta, por 28-ta. Ky problem nisi të diskutohej hapur dhe me nerv të veçantë pas vitit 90, mesa duket nga përpjekjet për çpolitizimin e simboleve e të datave historike. Në vitin 1993 u ngrit Komisioni i Posaçëm për datën e saktë të Çlirimit, i cili vlerësoi 28 nëntorin si datën e çlirimit të Shkodrës, dhe rrjedhimisht edhe të clirimit të vendit. Pas kësaj u duk sikur mori fund diskutimi i vështirë për datën e Çlirimit. Por jo. As dy dokumentet e kolonelit gjerman, V. Hofman, që i dorëzoi në Ministrinë tonë të Mbrojtjes në shkurt të vitit 2002, nuk i bindën të gjithë. Në fakt, dokumentet nuk e japin të qartë atë që duan shqiptarët, pra ditën e ikjes së gjeramnit të fundit nga toka jonë. për këtë, ka edhe interpretime të ndryshme: disa thonë se dokumentet vërtetojnë si datë të çlirimit të Shqipërisë 29 nëntorin, të tjerë mëtojnë se aty vërtetohet se është 28-ta.
Edhe sot e kësaj dite çështja e datës së Çlirimit ende nuk është qartësuar. E majta shqiptare njeh dhe feston 29 nëntorin, ndërsa e djathta, dhe rrjedhimisht qeveria e tanishme, njeh 28 nëntorin. E veçanta e këtij Nëntori 2009 ishte/është se një pjesë e qeverisë, pra komponenti LSI, njeh si datë të çlirimit 29-ën, ndërsa komponenti PD njeh 28-ën. Pra një qeveri me dy data çlirimi.
Dyzimi i datës së Çlirimit mund të quhet si një nga paradokset më të çuditshme shqiptare të këtyre dy dekadave të fundit, që me të drejtë është bërë edhe "bukë" për dhëmbët e humorit, e vazhdon të ironizohet e të satirizohet sa herë vjen nëntori. Por dyzimi i datës së Çlirimit vërteton më së shumti paaftësinë e plotë të politikanëve tanë (deri në mosdashje) për t'i dhënë zgjidhje të qëndrueshme një çështjeje, sa të vështirë në dukje, aq të lehtë në praktikë. Kjo "histori” me dy data çlirimi, do të kishte marrë fund nëse politika e sotme (20-vjeçare) shqiptare do të kërkonte një zgjidhje praktike dhe logjike. Konkretisht, për rivlerësimin e datës së Çlirimit, e ka pasur në dorë një zgjidhje të pranueshme nga të gjithë, nëse do të vlerësonte si të tillë 17 Nëntorin, ditën e çlirimit të Tiranës, kryeqytetit të vendit. Një praktikë të tillë e kanë zgjedhur e pranuar edhe shumë shtete në Europë, në mos të gjithë, të cilët si datë të çlirimit të vendit të tyre respektojnë atë të çlirimit të kryeqytetit. Dhe është logjike, sepse një vend quhet i pushtuar kur i është zaptuar kryeqyteti, dhe njihet si i lirë sapo ka çliruar kryeqendrën e tij.
Për shqiptarët, që vijojnë të jenë të kapluar në një amulli sociale, si rezultat i situatave të konfliktit që mbajnë e ushqejnë partitë kryesore të vendit, një zgjidhje e tillë do të ishte shpëtuese. Dhe nuk do të vijonim të kishim dy data çlirimi; nuk do të vijonim të ishim të ndarë edhe sot e kësaj dite për një çështje kaq lehtësisht të zgjidhshme; nuk do vijonim ta cilësonim “komunist” atë që njeh si datë të çlirimit 29-ën, ose “berishist” atë që është i bindur për 28-ën. Do të kishim edhe ne, si popujt e tjerë që luftuan fashizmin dhe nazizmin, një datë të vetme Çlirimi, dhe do të ishim bashkë në një ditë për ta respektuar e nderuar siç i ka hije Sakrificën Mbarëpopullore për Çlirim.
Shënim – për disa fakte, autori i është referuar artikullit të gjatë të historianit Kasem Biçoku, “Evërteta e çlirimit të Shqipërisë”.
dilaver baxhaku
Edhe shqiptarët e nderojnë Luftën për çlirim nga fashizmi e nazizmi, dhe rrjedhimisht sakrificën sublime dhe gjakun e dhënë për çlirimin e vendit. Ajo që diskutohet e që i ndan ende shqiptarët në këto 20 vjet është data e Çlirimit: 28 apo 29 nëntori i 44-ës? Siç dihet, në vitin 1944 Çlirimi u festua më 28 nëntor. Data 29 nëntor nisi të festohet si Dita e Çlirimit vetëm në vitin 1946, edhe pse vendimi për ndryshimin ishte marrë nga Kryesia e Këshillit ANÇ qysh më 9 nëntor 1945. Në Shkodër, edhe në vitin 1945, Dita e Çlirimit u festua më 28 Nëntor. Shumë studiues a politikanë, kryesisht të djathtë, e lidhin këtë ndryshim të datës së Çlirimit me planin e Titos e të Hoxhës për bashkimin e Shqipërisë me Federatën Jugosllave, si republikë e ardhshme e shtatë e saj, dhe me paramendimin e qeverisë së asokohshme për ta festuar, në të ardhmen, ditën e çlirimit në një ditë me festën e Federatës së Jugosllavinë, pra më 29 nëntor. Kjo datë lidhet me nëntorin e vitit 1943, kur në Jajcë të Bosnjës u mbajt mbledhja e Dytë Këshillit Antifashist Nacionalçlirimtar të Jugosllavisë (AVNOJ), ku u hodhën themelet e shtetit të ri federal të tipit komunist.
Edhe po ta përjashtosh këtë qëllim, pra unifikimin e datës sonë të çlirimit me atë të federatës jugosllave, prapë nuk arrin të kuptosh se për ç'arsye e bëri këtë spostim të datës së çlirimit qeveria e kohës së atëhershme.
Sidoqoftë, deri në vitin 1990, për arsyet që dihen, nuk u mor njeri me këtë punë, edhe pse nënë zë shumëkush thoshte se dita e vërtetë e Çlirimit nuk qenkësh 29-ta, por 28-ta. Ky problem nisi të diskutohej hapur dhe me nerv të veçantë pas vitit 90, mesa duket nga përpjekjet për çpolitizimin e simboleve e të datave historike. Në vitin 1993 u ngrit Komisioni i Posaçëm për datën e saktë të Çlirimit, i cili vlerësoi 28 nëntorin si datën e çlirimit të Shkodrës, dhe rrjedhimisht edhe të clirimit të vendit. Pas kësaj u duk sikur mori fund diskutimi i vështirë për datën e Çlirimit. Por jo. As dy dokumentet e kolonelit gjerman, V. Hofman, që i dorëzoi në Ministrinë tonë të Mbrojtjes në shkurt të vitit 2002, nuk i bindën të gjithë. Në fakt, dokumentet nuk e japin të qartë atë që duan shqiptarët, pra ditën e ikjes së gjeramnit të fundit nga toka jonë. për këtë, ka edhe interpretime të ndryshme: disa thonë se dokumentet vërtetojnë si datë të çlirimit të Shqipërisë 29 nëntorin, të tjerë mëtojnë se aty vërtetohet se është 28-ta.
Edhe sot e kësaj dite çështja e datës së Çlirimit ende nuk është qartësuar. E majta shqiptare njeh dhe feston 29 nëntorin, ndërsa e djathta, dhe rrjedhimisht qeveria e tanishme, njeh 28 nëntorin. E veçanta e këtij Nëntori 2009 ishte/është se një pjesë e qeverisë, pra komponenti LSI, njeh si datë të çlirimit 29-ën, ndërsa komponenti PD njeh 28-ën. Pra një qeveri me dy data çlirimi.
Dyzimi i datës së Çlirimit mund të quhet si një nga paradokset më të çuditshme shqiptare të këtyre dy dekadave të fundit, që me të drejtë është bërë edhe "bukë" për dhëmbët e humorit, e vazhdon të ironizohet e të satirizohet sa herë vjen nëntori. Por dyzimi i datës së Çlirimit vërteton më së shumti paaftësinë e plotë të politikanëve tanë (deri në mosdashje) për t'i dhënë zgjidhje të qëndrueshme një çështjeje, sa të vështirë në dukje, aq të lehtë në praktikë. Kjo "histori” me dy data çlirimi, do të kishte marrë fund nëse politika e sotme (20-vjeçare) shqiptare do të kërkonte një zgjidhje praktike dhe logjike. Konkretisht, për rivlerësimin e datës së Çlirimit, e ka pasur në dorë një zgjidhje të pranueshme nga të gjithë, nëse do të vlerësonte si të tillë 17 Nëntorin, ditën e çlirimit të Tiranës, kryeqytetit të vendit. Një praktikë të tillë e kanë zgjedhur e pranuar edhe shumë shtete në Europë, në mos të gjithë, të cilët si datë të çlirimit të vendit të tyre respektojnë atë të çlirimit të kryeqytetit. Dhe është logjike, sepse një vend quhet i pushtuar kur i është zaptuar kryeqyteti, dhe njihet si i lirë sapo ka çliruar kryeqendrën e tij.
Për shqiptarët, që vijojnë të jenë të kapluar në një amulli sociale, si rezultat i situatave të konfliktit që mbajnë e ushqejnë partitë kryesore të vendit, një zgjidhje e tillë do të ishte shpëtuese. Dhe nuk do të vijonim të kishim dy data çlirimi; nuk do të vijonim të ishim të ndarë edhe sot e kësaj dite për një çështje kaq lehtësisht të zgjidhshme; nuk do vijonim ta cilësonim “komunist” atë që njeh si datë të çlirimit 29-ën, ose “berishist” atë që është i bindur për 28-ën. Do të kishim edhe ne, si popujt e tjerë që luftuan fashizmin dhe nazizmin, një datë të vetme Çlirimi, dhe do të ishim bashkë në një ditë për ta respektuar e nderuar siç i ka hije Sakrificën Mbarëpopullore për Çlirim.
Shënim – për disa fakte, autori i është referuar artikullit të gjatë të historianit Kasem Biçoku, “Evërteta e çlirimit të Shqipërisë”.
dilaver baxhaku
5.5.09
Interesim i madh për Tubim-Takimin e gazetarëve të diasporës
- humor
Para Takimit të parë të anëtarëve të LGSHD - (Lidhja e Gazetarëve Shqiptarë të Diasporës)
Po kështu:
Baki Fajziu më ka çuar ftesë për një Opinion në TV Klan.
Zhunga ma bëri kokën gungë për një bisedë alla-Zhunga.
Kurse Bobo Rama ka përgatitur 5 pyetjet dhe... 5 përgjigjet e rradhës.
Argon Bula m'u lut të bëj çmos që të jenë të paktën shtatë pjesëmarrës, që të plotësojë kështu një puntatë të emisionit 7 X 7 = 49.
Ndërsa kanali New 24 më ka lypur izëm që ta vërë evenimentin si Lajm të veçantë.
Më këmbëngulës dhe më i motivuar duket se është emisioni 'Njerëz të humbur', që më ka ofruar një bashkëpunim me leverdi, nëse ia tregoj emrat e vërtetë (që fshihen pas pseudonimeve) si dhe adresat e sakta të gazetarëve të humbur.
- humor
Para Takimit të parë të anëtarëve të LGSHD - (Lidhja e Gazetarëve Shqiptarë të Diasporës)
Një Maji i punëtorëve iku edhe këtë vit pa parakalime, pa flamuj e pa banderola, pa suksese; e gjithë kjo festë kaloi në heshtje. Por, gjithsesi ,një lajm tejet i gëzuar e ka gjalluar vëmendjen e popullit kryeqytetas: haberi se më dhjetë të muajit në vazhdim do të mbahet një tubim. Ca e quajnë tubim, ca takim.
Duket sheshit se është fjala për Tubim-Takimin apo Takim-Tubimin e gazetarëve shqiptarë nga e gjithë bota. Diçka si 'proletarë të të gjitha vendeve, bashkojuni!'. Kryeqyteti ka hedhur rrobat e festës. Në fakt, këto rroba i ka që nga festa e munguar e Një Majit, apo që nga Dita e Verës, nga Pashkët a nga Sulltan Novruzi, nga Dita e Hashures a s'di qysh kur, por i mban veshur që ta kalojë me to edhe festën e gazetarëve. Disa festa me një harxh.
Po përgatiten manifestime të hijshme; nxënësit e shkollave po i japin dorën e fundit programeve të koncerteve artistike, ministria e brendshme ka lëshuar një qarkore për mësuesit: të aplikohet rregulli i takimeve të fushatës zgjedhore, ç'ka do të thotë: t'i fusin kalamajtë në rresht e t'i vendosin përgjatë rrugës X. (Ende nuk është bërë e njohur se nga do të vijnë pjesëtarët e Takim-Tubimit, mbahet e fshehur për siguri të lartë). Studentët e Akademisë së Arteve kanë ngjyer penelët, kompozitorët kanë hapur partiturat, futbollistët kanë organizuar një mini-kampionat (kështu do të vënë në provë edhe trainerin e ri) dhe fitimet (e tepërta) do ua japin fakulteteve të gazetarisë, të cilat në Tiranë kanë gëluar si 'njëqind lulet e majit' kinez. Disa deputetë (sidomos ata që kanë gazeta në pronësi) po ngjizin fjalime të bujshme gjithë lajle e lule, ku do t'i sigurojnë gazetarët se nuk do të dënohen (më) për mufkat që lëshojnë dita-ditës.
Me këtë rast, duke e marrë vesh se jam i vetmi (mbase) gazetar i klubt në Tiranë (pra nga të paktët anëtarë të grupit që guxoj të jetoj në Shqipëri), më kanë ardhur dhjetëra, ç'them?.. qindra telefonata, me të cilat më lypin takime e intervista.
Ndërsa miku im i kahershëm, Lake Moti, fotograf në një institucion me shumë rëndësi, më ka ofruar disa medalje, nga ato që 'Fiks Fare' i zbuloi se prodhoheshin në një kovaçanë shtëpijake turke, dhe më ka kërkuar emrat për dekorime.
- Le që mos u lodh fare të bësh dallime, më tha, i dekorojmë të gjithë. Medalje kemi.
Duket sheshit se është fjala për Tubim-Takimin apo Takim-Tubimin e gazetarëve shqiptarë nga e gjithë bota. Diçka si 'proletarë të të gjitha vendeve, bashkojuni!'. Kryeqyteti ka hedhur rrobat e festës. Në fakt, këto rroba i ka që nga festa e munguar e Një Majit, apo që nga Dita e Verës, nga Pashkët a nga Sulltan Novruzi, nga Dita e Hashures a s'di qysh kur, por i mban veshur që ta kalojë me to edhe festën e gazetarëve. Disa festa me një harxh.
Po përgatiten manifestime të hijshme; nxënësit e shkollave po i japin dorën e fundit programeve të koncerteve artistike, ministria e brendshme ka lëshuar një qarkore për mësuesit: të aplikohet rregulli i takimeve të fushatës zgjedhore, ç'ka do të thotë: t'i fusin kalamajtë në rresht e t'i vendosin përgjatë rrugës X. (Ende nuk është bërë e njohur se nga do të vijnë pjesëtarët e Takim-Tubimit, mbahet e fshehur për siguri të lartë). Studentët e Akademisë së Arteve kanë ngjyer penelët, kompozitorët kanë hapur partiturat, futbollistët kanë organizuar një mini-kampionat (kështu do të vënë në provë edhe trainerin e ri) dhe fitimet (e tepërta) do ua japin fakulteteve të gazetarisë, të cilat në Tiranë kanë gëluar si 'njëqind lulet e majit' kinez. Disa deputetë (sidomos ata që kanë gazeta në pronësi) po ngjizin fjalime të bujshme gjithë lajle e lule, ku do t'i sigurojnë gazetarët se nuk do të dënohen (më) për mufkat që lëshojnë dita-ditës.
Me këtë rast, duke e marrë vesh se jam i vetmi (mbase) gazetar i klubt në Tiranë (pra nga të paktët anëtarë të grupit që guxoj të jetoj në Shqipëri), më kanë ardhur dhjetëra, ç'them?.. qindra telefonata, me të cilat më lypin takime e intervista.
Ndërsa miku im i kahershëm, Lake Moti, fotograf në një institucion me shumë rëndësi, më ka ofruar disa medalje, nga ato që 'Fiks Fare' i zbuloi se prodhoheshin në një kovaçanë shtëpijake turke, dhe më ka kërkuar emrat për dekorime.
- Le që mos u lodh fare të bësh dallime, më tha, i dekorojmë të gjithë. Medalje kemi.
Po kështu:
Baki Fajziu më ka çuar ftesë për një Opinion në TV Klan.
Zhunga ma bëri kokën gungë për një bisedë alla-Zhunga.
Kurse Bobo Rama ka përgatitur 5 pyetjet dhe... 5 përgjigjet e rradhës.
Argon Bula m'u lut të bëj çmos që të jenë të paktën shtatë pjesëmarrës, që të plotësojë kështu një puntatë të emisionit 7 X 7 = 49.
Ndërsa kanali New 24 më ka lypur izëm që ta vërë evenimentin si Lajm të veçantë.
Më këmbëngulës dhe më i motivuar duket se është emisioni 'Njerëz të humbur', që më ka ofruar një bashkëpunim me leverdi, nëse ia tregoj emrat e vërtetë (që fshihen pas pseudonimeve) si dhe adresat e sakta të gazetarëve të humbur.
- Do t'i gjejmë të gjithë në emisionin e rradhës,- më siguroi Mirela.
- Nuk ka gazetarë të humbur,- i thashë unë.
- Po ç'gazetar je ti, kur nuk di të sajosh nja dy a tre 'të humbur' në mes gjithë atyre gazetarëve të shpërndarë si zogjtë e korbit nëpër botë!?- m'u hodh ajo.
Edhe ata të gazetës 'Ndryshe' nuk rrinë duarkryq, presin të vjelin të vonat, të mbushin faqet me poezi a tregime ndryshe nga pjesëmarrësit e Takim-Tubimit.
- Mos pritni kot, u them unë, se ata janë gazetarë, jo poetë e shkrimtarë.
- Eeeee, janë gazetarë nga zanati, por poetë e shkrimtarë nga inati, dmth nga pasioni, - më thotë Fatma e Kullajve. - A ke parë ndonjë reportazh apo artikull në listën e tyre?.. Vetëm vjersha e tregime kërrejnë.
Dhe, që të më zërë mat, nxjerr fletët, dmth faqet word, përplot me tregime, poezi dhe esè të Rolandit, Albanës, Farukut, Vaidit, Grigorit, Ndues, Alekos, Pilos, Novruzit, Palit, Julias, Thanit, Meritës, Vasilit, Elvirës, Kostaqit, Gëzimit...
- E shikon, më thotë, i di të tjerët si veten, që nuk ia shkrep për vjersha e rrëfime. Si nuk zhgarravit dot një reportazh, të paktën! Ç'pret?.. Nuk e di që populli ka nevojë!?
Unë var kokën si një fëmijë i zënë në faj.
Le botuesit, fërkojnë duart e thonë: do ta realizojmë mbi njëqindpërqind planin e vitit, si nga moti, sepse gazetarë-shkrimtarët vijnë duarplot, si bleta, gjithë nektar poetik e lirik nëpër xhepa. Edhe gjithë euro e dollarë.
Kësisoj festa ka nisur. Në sheshin (ende pa emër) pranë kompleksit Taiwan, te parku Rinia, aty ku do të pihen kafet e para e do të provohen pijet e veçanta të ardhura ilegalisht e pa doganë nga përtejkufijtë, është hapur këto ditë panairi i librave të vjetra. Tezgat vijojnë e shtrihen edhe në qendra të tjera të kryeqytetit ballkanik-europian: mbi trotuaret pranë kafene Europa, te Zogu i Zi, në Laprakë, te ish-Blloku, në rrugën Komuna e Parisit, në rrugën Budi... dergjen me qindra e mijëra libra të shtrirë si gjethe fiku përtokë. Përgjegjësi i panaireve të librit, zoti Maji Buzëpopa, ka dhënë urdhër që ky lloj i veçantë pazari të rri hapur gjatë të gjitha ditëve të Takim-Tubimit të pritshëm.
- Me këtë rast,- u shpreh ai në konferencën e shtypit,- shumë nga pjesëmarrësit e festës së klubgazetarëve (dmth vjershëtarë, romancierë, eseistë), do të gjejnë në këto panaire origjinale shumë nga veprat e tyre të kahershme, të cilat zor se i kanë në bibliotekat vetjake; dhe kur të kthehen në atdheun e dytë, matanë Adriatikut e përtej Atlantikut, mund t'ua dëshmojnë me fakte burrave apo grave, se ç'ndihmesë të vyer i kanë dhënë kulturës vendit amë. Ndonjëri syresh do të ketë kësisoj arsye të mjaftueshme të qahet se si atdheu nuk ia di për nder...
Festa pritet të jetë e gëzueshme. Komisioni Adriatik-Atlantikas e ka bërë me kohë programin dhe e ka hedhur në word, vetëm se ia ka vënë kyçin e sigurisë, paswordin, që të mos hapet e të mos e lexojë... armiku. Unë, që rri 24/24 orë në ditë para monitorit, po bëj ç'mos që ta çthur, por paswordi është si një dry elzet, gjithë hieroglife kineze e numra arabë, dhe e kam zor ta ftilloj. Gjithsesi, ditën që do të mbahet Takim-Tubimi, me siguri programi do të jetë gati në tavolinë, mes shisheve të verës e të uzos e të rakisë e të wiskit e të... Eeeeeh sa shishe do të jenë.
Me që ra fjala te shishet (nuk thonë kot se gjuha vete te dhëmbi i prishur) kjo puna e shisheve ka rënë në vesh të ca pijetarëve esnafë këtu në metropol. Se ku e kanë marrë vesh që Grigori do të vij me një makinë përplot me uzo dhe që Ndueja po tërheq zvarrë një kantinë të vjetër me verë Toskane.
- More, mos i lëpini buzët më kot, se... nga e thëna në të bërë kalon në mes një oqean i tërë, u them unë, me qëllim t'i shargoj pak e t'i mbaj larg, se kush i ngop me lëngje këta të babëzitur shqiptarë.
- Hajt, hajt se nuk e hanë fjalën, as Ndueja e as Grigori. I dinë mirë zakonet shqiptare, edhe pse kanë mot që rrinë në dhera të tjera. Shqiptari që është vërtetë shqiptar, kur jep fjalën e mban.
- Nuk ka gazetarë të humbur,- i thashë unë.
- Po ç'gazetar je ti, kur nuk di të sajosh nja dy a tre 'të humbur' në mes gjithë atyre gazetarëve të shpërndarë si zogjtë e korbit nëpër botë!?- m'u hodh ajo.
Edhe ata të gazetës 'Ndryshe' nuk rrinë duarkryq, presin të vjelin të vonat, të mbushin faqet me poezi a tregime ndryshe nga pjesëmarrësit e Takim-Tubimit.
- Mos pritni kot, u them unë, se ata janë gazetarë, jo poetë e shkrimtarë.
- Eeeee, janë gazetarë nga zanati, por poetë e shkrimtarë nga inati, dmth nga pasioni, - më thotë Fatma e Kullajve. - A ke parë ndonjë reportazh apo artikull në listën e tyre?.. Vetëm vjersha e tregime kërrejnë.
Dhe, që të më zërë mat, nxjerr fletët, dmth faqet word, përplot me tregime, poezi dhe esè të Rolandit, Albanës, Farukut, Vaidit, Grigorit, Ndues, Alekos, Pilos, Novruzit, Palit, Julias, Thanit, Meritës, Vasilit, Elvirës, Kostaqit, Gëzimit...
- E shikon, më thotë, i di të tjerët si veten, që nuk ia shkrep për vjersha e rrëfime. Si nuk zhgarravit dot një reportazh, të paktën! Ç'pret?.. Nuk e di që populli ka nevojë!?
Unë var kokën si një fëmijë i zënë në faj.
Le botuesit, fërkojnë duart e thonë: do ta realizojmë mbi njëqindpërqind planin e vitit, si nga moti, sepse gazetarë-shkrimtarët vijnë duarplot, si bleta, gjithë nektar poetik e lirik nëpër xhepa. Edhe gjithë euro e dollarë.
Kësisoj festa ka nisur. Në sheshin (ende pa emër) pranë kompleksit Taiwan, te parku Rinia, aty ku do të pihen kafet e para e do të provohen pijet e veçanta të ardhura ilegalisht e pa doganë nga përtejkufijtë, është hapur këto ditë panairi i librave të vjetra. Tezgat vijojnë e shtrihen edhe në qendra të tjera të kryeqytetit ballkanik-europian: mbi trotuaret pranë kafene Europa, te Zogu i Zi, në Laprakë, te ish-Blloku, në rrugën Komuna e Parisit, në rrugën Budi... dergjen me qindra e mijëra libra të shtrirë si gjethe fiku përtokë. Përgjegjësi i panaireve të librit, zoti Maji Buzëpopa, ka dhënë urdhër që ky lloj i veçantë pazari të rri hapur gjatë të gjitha ditëve të Takim-Tubimit të pritshëm.
- Me këtë rast,- u shpreh ai në konferencën e shtypit,- shumë nga pjesëmarrësit e festës së klubgazetarëve (dmth vjershëtarë, romancierë, eseistë), do të gjejnë në këto panaire origjinale shumë nga veprat e tyre të kahershme, të cilat zor se i kanë në bibliotekat vetjake; dhe kur të kthehen në atdheun e dytë, matanë Adriatikut e përtej Atlantikut, mund t'ua dëshmojnë me fakte burrave apo grave, se ç'ndihmesë të vyer i kanë dhënë kulturës vendit amë. Ndonjëri syresh do të ketë kësisoj arsye të mjaftueshme të qahet se si atdheu nuk ia di për nder...
Festa pritet të jetë e gëzueshme. Komisioni Adriatik-Atlantikas e ka bërë me kohë programin dhe e ka hedhur në word, vetëm se ia ka vënë kyçin e sigurisë, paswordin, që të mos hapet e të mos e lexojë... armiku. Unë, që rri 24/24 orë në ditë para monitorit, po bëj ç'mos që ta çthur, por paswordi është si një dry elzet, gjithë hieroglife kineze e numra arabë, dhe e kam zor ta ftilloj. Gjithsesi, ditën që do të mbahet Takim-Tubimi, me siguri programi do të jetë gati në tavolinë, mes shisheve të verës e të uzos e të rakisë e të wiskit e të... Eeeeeh sa shishe do të jenë.
Me që ra fjala te shishet (nuk thonë kot se gjuha vete te dhëmbi i prishur) kjo puna e shisheve ka rënë në vesh të ca pijetarëve esnafë këtu në metropol. Se ku e kanë marrë vesh që Grigori do të vij me një makinë përplot me uzo dhe që Ndueja po tërheq zvarrë një kantinë të vjetër me verë Toskane.
- More, mos i lëpini buzët më kot, se... nga e thëna në të bërë kalon në mes një oqean i tërë, u them unë, me qëllim t'i shargoj pak e t'i mbaj larg, se kush i ngop me lëngje këta të babëzitur shqiptarë.
- Hajt, hajt se nuk e hanë fjalën, as Ndueja e as Grigori. I dinë mirë zakonet shqiptare, edhe pse kanë mot që rrinë në dhera të tjera. Shqiptari që është vërtetë shqiptar, kur jep fjalën e mban.
Kështu thonë dhe, më e keqja, kështu besojnë.
Gjithsesi, edhe pa më ngarkuar kush, unë e kam marrë me qejfj këtë detyrën shefit të shtypit të Klubit të Gazetarëve. Se si po më duket vetja: u bëra një herë i rëndësishëm. Qoftë edhe për disa ditë.
Mirë ardhshi zonja e zotërinj gazetarë në Tubim-Takimin historik!
Kur të vini këmbë në Atë-Mëmëdheun tuaj të dashur, po ia fusim andej nga Dajti, ishalla funksionon edhe teleferiku, zëmë një hotel aty dhe rrimë derisa t'i sosim uzot dhe verërat e Greqisë e të Italisë, kadaifët e Turqisë dhe çimçakizët e Amerikës, pastaj e lajmë gurmazin me ca raki Lundre dhe, si t'i kemi tharë të gjitha shishet, dhe shkundur xhepat, dalim në mejdan, bëjmë një parakalim triumfal në Bulevardin Dëshmorët e Kombit.
Me këtë rast, gazetat dhe TV-të dukjen tonë do ta komentojnë sipas oreksit: ca si manifestim kundër maxhorancës, ca si karshillëk ndaj minorancës.
Mirë ardhshi, pra.
dilaver baxhaku
Gjithsesi, edhe pa më ngarkuar kush, unë e kam marrë me qejfj këtë detyrën shefit të shtypit të Klubit të Gazetarëve. Se si po më duket vetja: u bëra një herë i rëndësishëm. Qoftë edhe për disa ditë.
Mirë ardhshi zonja e zotërinj gazetarë në Tubim-Takimin historik!
Kur të vini këmbë në Atë-Mëmëdheun tuaj të dashur, po ia fusim andej nga Dajti, ishalla funksionon edhe teleferiku, zëmë një hotel aty dhe rrimë derisa t'i sosim uzot dhe verërat e Greqisë e të Italisë, kadaifët e Turqisë dhe çimçakizët e Amerikës, pastaj e lajmë gurmazin me ca raki Lundre dhe, si t'i kemi tharë të gjitha shishet, dhe shkundur xhepat, dalim në mejdan, bëjmë një parakalim triumfal në Bulevardin Dëshmorët e Kombit.
Me këtë rast, gazetat dhe TV-të dukjen tonë do ta komentojnë sipas oreksit: ca si manifestim kundër maxhorancës, ca si karshillëk ndaj minorancës.
Mirë ardhshi, pra.
dilaver baxhaku
Iscriviti a:
Post (Atom)
