Një autograf i veçantë

(Dy libra të rinj: Monda Moisiu dhe Mëhill Velaj)

Këto ditë pata një libër me një përkushtim të veçantë: ishte vëllimi i ri me poezi i poetit Mëhill Velaj, të cilin ma dhuroi... Monda Moisiu. Mos mendoni se ka ndonjë ngatërresë, as tjetërsim të të drejtave të autorit. Ja se si ndodhi. Ndërsa po rrinim në kafenë mitike aty pas ish-kinemasë ‘Partizani’, ku Monda, të paktën një herë në vit, paraqit një libër të ri, ashtu pa kamera e pa gazetarë, siç bëri edhe sot një vit; pra ndërsa po pinim kafenë e librit të saj të ri ‘Pafajësia e Evës’ dhe ajo në faqen e brendshme të kopjes që do më dhuronte mua po shkruante: ‘Me respekt e dashuri, mikut tim, Dilaverit’, mbi syprinën e tavolinës pashë një tjetër libër. I hodha sytë ballinës: Mëhill Velaj dhe ‘Lule që rritemi në gur’. Monda nuk më la ta pyes. ‘Ky është libri i ri i Mëhillit,- tha.- Jam e autorizuar nga autori t’ua dhuroj librin e tij miqve tanë’ dhe mori e shkroi mbi faqen e parë të bardhë: ‘Dilaverit, me mirënjohje, Mëhill Velaj’. Mbeta i mrekulluar. Gjë e bukur, pëshpërita. Dhe i mora librat në duar; të dy të rinj, si dy krijesa që sa kanë nisur ecjen. Ecjen e paslindjes. Sepse duket se librat u ngjakan vërtetë krijesave njerëzore: ngjizen e rriten më parë në barkun e nënës a në mendjen e autorit, rriten e kalojnë aty nëntë muaj a nëntë vite, pastaj bëjnë lindjen ‘zyrtare’, dalin në jetë dhe nisin të numërojnë hapat mbi tapete a në duart e lexuesve. E shfletova librin e ri të poetit Velaj, dhe u ndala te poezia e dytë: ‘Dinjiteti’. Lexova:

Në këtë botën tonë të gjorë
Që ngre, poshtëron njerëzinë,
Jep forcë, rini, kohë, jetë,
Një gjë mos jep – krenarinë.
. . . . . . . . .

Do ta lexoj këtë libër, thashë me vete, dhe vijuam bisedat e tavolinës. Është me ne Kozeta Zavalani, së cilës i thashë sa zili e kam që ka qenë në shtëpinë e Tuenit; ndërsa ajo ma nxit edhe më shumë smirën, kur më thotë se ka qenë edhe në shtëpinë e Xhek Londonit... Është i pamungueshmi Riza Lahi, mik i mirë i Mondës, që duket se do ia gjejë fundin bejteve. Është edhe botuesi i librave të rinj, Spiro Dede. Dhe flasim për krijimet e shoqeve e të shokëve të shpërndarë nëpër kontinente.
Pastaj miqtë e mi, Monda, Kozeta dhe Rizai, marrin një taksi për të mbërritur të tjerë miq, me krijesat e sapolindura në duar, që t’u japin sihariqin. Unë kthehem në shtëpi, vihem para kompjuterit tim, dhe shfletoj ‘Pafajësia e Evës’. Pjesa e parë:

Eva ishte ulur në njërën nga sedilet e mesit të autobusit të linjës Pogradec-Vlorë. Ishte vetëm. Agroni i kishte ofruar kujdesin e tij prej vëllai, që ta shoqëronte, por Evës i pëlqente vetmia, sidomos në momente të veçanta. Vetmia ishte një ‘mike’ e ngushtë për të...

Pastaj i fus librat e rinj në bibliotekën time virtuale, ua skanoj ballinat.

Dy libra të rinj të dy miqve tanë, që nuk i kalojnë të 120 faqet, me ballina të thjeshta, por të hijshme, njëri roman dhe tjetri me poezi. A është romani i parë i Mondës? Guximi i parë në prozën e gjatë? Suksese. Suksese të dy krijuesve tanë, miqve tanë! Mondën e falënderova direkt, ndërsa Mëhill Velajn e falënderoj me anë të këtij shkrimi për librin e tij në bibliotekën time. Me autografin e Mondës. Bukur, apo jo.

dilaver baxhaku