Shumë urime për ty, Klubi ynë!

Klubit të Gazetarëve, që bëhet 5 vjeç

... Nuk e di sa u bënë, tri a katër vite, kur i shkrova Farukut nga Italia në Canada e i kërkova të më futej mik për në listën e gazetarëve. Kisha mësuar, ashtu rastësisht, se kishte një listë a grup të tillë dhe, se si m'u kujtua që dikur kisha qenë edhe unë gazeta-shkrues. Pse të mos e provoj edhe në këtë gazetë, dmth në këtë listë që paska një emër me gazetë, thashë. Ku i dihet, mbase paguajnë honorare të mira dhe nxjerrim ndonjë dollar a ndonjë euro për një birrë. De, nuk jemi më studentë të Gazetarisë, që trokisnim në dyert e redaksive për t'u ofruar perlat tona, por sikur ia themi ndopak edhe sot: zakoni (apo zanati) del me shpirtin, thonë. Faruku po, s'e bëri të gjatë, iu lut Albanës, mbase i ofroi edhe ndonjë kafe, si shumë i sjellshëm që është, dhe më në fund mora lajmin e mirë nga shefja, se më ishte miratuar dëshira për në klub. Tesera nuk kishte, po ç'më duhej, kur unë në Milano e klubi në Nju Jork?! Se mos do të shkoja ndonjëherë ashtu dal vivo; vetëm virtualmente do të pija ndonjë kafe a ndonjë wisky.
Tashti, ashtu është, siç thotë miku im i dashur, Ndue Lazri: sikur e shkelim ndonjëherë, dhe kjo dreq 'shkelje' nuk paska moshë: sa kërkon të ruhesh se mos thua ndonjë mufkë, fap të del nga goja, nga tastiera duhet thënë. Unë, siç e di këtë të metë të Dilos, kam bërë një zakon: më parë se t'i nis mesazhet, i fus në dhomën e bocave, në ruajtje, i mbaj aty ca orë a ca ditë, sa të më piqet mendimi se nuk e kam shkelur, pastaj i nxjerr e i postoj. Por, sa i postoj, bëhem pishman, prapë e shkela them me vete, dhe shpejtoj t'i shkruaj Albanës në privat që ta bllokojë ms, se... se e kam shkelur. Mirë që ndonjëherë shefja e mban 'valixhen' e luftës me vete dhe ma plotëson kërkesën, por shpesh mesazhet me të shkelur dalin në listë pa mundur që Albana t'i bllokojë. Unë kafshoj gjuhën, dmth kafshoj gishtat, dhe jap fjalën (vetë me vete) se nuk do ta shkel më. Dhe, që ta mbaj fjalën, rri një muaj pa shkruar...
Rri mënjanë dhe pres Vaidin, Rolandin, Grigorin, Farukun, Novruzin, Pilon e Nduen, të nisin ndonjë chat me batuta e me qyfyre, që të më dalë mërzia e heshtjes, e vetëngujimit. Pres të thyhet ndonjë poçe vere a ndonjë shishe uzoje, e të rrjedhë faqes së monitorit, që të marr një gotë e ta kthej me lezet e hare, duke e trokitur online me miqtë, sipas modës së re të kënaqësive. Dhe kështu, si në adoleshencën e hershme, qesh e mrekullohem, nuk ndjehem vetëm, po me miq e me shokë (të të dyja gjinive).

Shumë urime për ty, Klubi ynë!
dilaver